Canberra

Canberra

Dinsdag 27-9
Goed en wel weer op de A1, De Princes Highway, besluiten we om de kust te verlaten, en weer door de bergen richting Cooma te gaan. In Nederland hebben we best wel eens een recht stuk weg, denk maar aan de polderwegen in Flevoland, maar een rechte, en dan ook een echt rechte weg van ruim 75 km, met af en toe een bult op en af, links en rechts bomen, weinig verkeer, en dan geen ene bocht, wordt wat saai. Ook daarom besluiten we om deze weg te verlaten, en gaan we richting bekend terrein. Op deze Monaro Highway zijn bochten genoeg en kan ik mijn hart weer ophalen. We schieten lekker op en op de middag zijn we in het wintersport plaatsje Cooma. Daar hebben we wegens gebrek aan warmte buiten, en veel wind, ouderwets Chinees gegeten. Nou ja ouderwets, hier en daar was de smaak toch wel scherper dan wij gewenst zijn, maar wel lekker.
Vanaf Cooma in een rechte weg naar het Noorden, naar Camberra, de hoofdstad van Australië. Het blijkt dat daar op dit moment de Floriade aan de gang is, en half Australië, half China en half Japan is daar aanwezig. Parkeren wordt dus hier ook een probleem. Maar wel gelukt, al moet je soms wat brutaal zijn... We zijn de stad een eindje ingelopen, wat foto’s gemaakt en na een uurtje de stad weer verlaten, althans dat was de bedoeling. In Groningen hebben ze de stad ingewikkeld gemaak om er uit te komen, maar hier kunnen ze er ook wat van. We hebben in ieder geval de parlement gebouwen gezien, en door de City gereden, af en toe komen we wel aanwijs borden tegen, maar de plaatsen die daarop genoemd worden zeiden ons niets, en je moet wel snel beslissen, anders kan je geen kant meer op. We zijn er toch uit gekomen en hebben door gereden tot ongeveer 180 km voor Sydney. Het was toch wel wat laat geworden, en al donker voordat we de “dirt-Road” naar de camping vonden. Deze moesten we 4 km afleggen, in het donker, in een dicht bos. Op een gegeven moment kwamen we op een open plek in dit bos, en er stond nog een tent, een wc hokje en verder niets, oja, een paar Mombats, die je in het donker aankeken met van die oogjes van “waar blijf het lekkers”. Het was pikkedonker, doodstil, best wel een beetje eng. In de nacht toe Jeannette er uit moest naar het toilet, lampje op het hoofd en dan eerst kijken waar de Mombats waren, nou dicht bij de camper dus, maar twee stappen er naar toe en schijnen met het lampje in hun richting, blijken de lompe uitziende beestjes toch razendsnel te kunnen lopen en weg wezen. Uiteindelijk bleven ze de hele nacht rond de wagen scharrelen.